Als je curaçao hoort denk je mogelijks in eerste instantie aan het prachtige eiland in de Caraïbische zee. Het eiland Curaçao is een zelfstandig land binnen het Koninkrijk der Nederlanden met parelwitte zandstranden en adembenemende duiklocaties. Daar zullen we het hier niet over hebben. Toch willen we wel een foto delen waar je even kan mee weg mijmeren naar vakantiemomenten. Het tweede waar je kan aan denken is het blauwe drankje. Dan zit je in de juiste richting. Voor deze blauwe drank maakt men gebruik van dezelfde schil als degene die brouwers gebruiken in bier.
Kort na de ontdekking van Curaçao in 1499 hadden de Spanjaarden onder andere de landbouw op de planning staan ten behoeve van de agrarische ontwikkeling van het eiland. Een van de planten die ze met zorg op hun lange zeereizen vanuit Spanje hadden meegenomen, was de Valenciasinaasappel. Iemand met de naam Pérez Maestre bracht in 1527 de eerste zaden mee van Hispaniola. De zinderende zon en het dorre klimaat waren echter te veel voor de kleurrijke zoete sinaasappels, en de ooit sappige vrucht veranderde in een bitter, bijna oneetbaar product. Het project werd gestaakt en vergeten en de “mislukte pogingen” van de trotse Valenciasinaasappels groeiden in het wild. Decennia later ontdekten planters dat de schillen van deze sinaasappel, grondig gedroogd door de zon, etherische olie bevatten met een buitengewoon aangename geur. Om te voorkomen dat de gewassen verloren gingen, begon men eigen recepten te ontwikkelen waarbij de gedroogde schillen als basis dienden. Deze recepten deelde men met vrienden en familie.[1]
De gedroogde schillen van de pomerans zoals we die bittere sinaasappels hier bij ons noemen worden gebruikt in bier. Dit geeft een licht wrange citrussmaak. Je kan dit vaak terugvinden als ingrediënt in witbier en in sommige tripels.
De nadruk ligt op het bittere en niet het sinaasappelaroma. Daarvoor dien je de zoete sinaasappel te gebruiken en specifieke hopsoorten.
